Durante il mio ultimo viaggio a Roma ho visitato l’antico Ghetto Ebraico, uno tra i più antichi al mondo. Lo fece realizzare nel 1555 Papa Paolo IV, emettendo la bolla ‘cum nimis absurdum’ con la quale obbligava gli ebrei a vivere in un’area delimitata con regole ben precise.

Ricordo ancora lo strano silenzio che ho colto da subito entrando in questo quartiere. D’un tratto la confusione cittadina di Roma era sparita… tutto era tranquillo, ordinato e composto.

Massimo D’Azeglio ў 1948 lo descriveva così: "Che cosa sia il Ghetto di Roma lo sanno i Romani e coloro che l’hanno veduto. Ma chi non l’ha visitato, presso il ponte Quattro Capi s’estende lungo il Tevere un quartiere o piuttosto un ammasso informe di case e tuguri mal tenuti, peggio riparati e mezzo cadenti, nei quali stipa una popolazione di 3900 людзі".

Voglio solo ricordare una data, quella del sabato 16 Ottobre del 1943. Le truppe tedesche della Gestapo, la polizia segreta di stato del terzo Reich, tra le 5,30 e le 14,00 portarono via dalla comunità ebraica 1529 людзі, называюць 363 uomini, 689 donne e 207 bambini. Dopo averne rilasciati alcuni, 1023 furono deportati ad Auschwitz. Solo 16 di loro si salvarono, 15 uomini e 1 donna.

Al processo di Norimberga questa organizzazione fu condannata per crimini contro l’umanità.

E’ solito dire… ‘Roma caput mundi’.

L’arte e la storia di Roma, città eterna, non finirà mai di stancarmi. Appena posso scappo da lei, e rivivo tra le sue strade e le sue piazze, la bellezza di una città italiana unica al mondo.

C’era ‘na vorta, tanto tempo fa, ‘n posto ‘ndo la vita ‘ncominciava dar corso de quer fiume sempiterno, da quer rivo, che sempre te faceva sentì vivo,  Je misero nome Roma, e fù ‘n portento, er popolo romano era contento, perché chiunque venisse a rimirallo, faceva poi de tutto pe imitallo! Mò dicheno:  “Milan le un gran cossa!” “Turen se, che le maravilliosa!” Io me li guardo, poi penzo nà cosa: “Roma però è tutta nantra cosa!” Dovunque tu per monno girerai, sempre ‘n segno de Roma troverai, sapenno bbbene, che da Adamo in poi, è sempre questa, ar monno, “La città! Рым!” Mario (poeta anonimo)

L’ultima volta che sono stata a Roma, dopo aver passeggiato a lungo, mi sono fermata a Castel Sant’Angelo per una visita. Mi ero sempre limitata a vederlo dall’esterno, ahimè sbagliando. Per questo motivo ho voluto rimediare, scrivendo qualche passaggio della sua storia.

Lo sapevate che adoro i castelli e i misteri… ?

Questa fortezza, inizialmente chiamata Mole Adriana, insieme al Colosseo era il simbolo della magnificenza dell’architettura romana. Originariamente la maestosità della struttura era assai più notevole di quella che oggi è visibile ai nostri occhi: si posizionava su un basamento rettangolare, sopra il quale sorgeva una grande torre ornata da colonne doriche e innumerevoli statue. La struttura difensiva era composta da 6 torri, 164 merli, 14 piazzole per le artiglierie, і 18 feritoie.

La sua costruzione iniziò nel 123 d.C. per volere dell’imperatore Adriano, che la voleva come suo ultimo giaciglio. Ospitò le ceneri dei membri della dinastia imperiale fino a Caracalla nel 217 d.C. У 590, anno in cui Roma fu colpita da una grave pestilenza, venne organizzata una processione per scongiurarla. La folla, una volta giunta davanti alla Mole Adriana, ebbe una visione generale dell’arcangelo Michele che, con la spada fiammeggiante, d’incanto mise fine alla diffusione della peste. In suo onore venne eretta una cappella, e in seguito fu posta la statua dell’arcangelo Michele.

Durante la visita sono stata colpita in particolare dal Passetto di Borgo. Questo passaggio, realizzato nel 1277 da Nicolò III Orsini, collega il Castello con i Palazzi Vaticani. Un corridoio fortificato lungo 800 metri chiamato dai romani er corridore. Serviva ai pontefici come via di fuga nei momenti di pericolo.

Chissà che misteri lo avvolge…

Крыніца: "Guida insolita ai misteri, ai segreti, alle leggende e alle curiosità di Roma” di Claudio Rendina

Гэта банальнае пытанне сказаць, але гэта зусім не, Акрамя таго, паколькі вы ператвараеце Веронелли. Дазвольце мне растлумачыць ...

Я пачаў гэты новы год Zagarolo, Старажытная вёска Кастэла Раману Рыме. Краіна з сеткай вуліц, старыя гістарычныя дамы і прадпрыемствы, з персанажамі і тыповасці быць выяўленыя. Калі пройдзеце туды, адпраўляйцеся ў госці Музей цацак у Палаца Распіліёзі, з'яўляецца найбуйнейшым у Італіі. Мы жывем у краіне, якая, З яго мноства разнастайнасці, мае шмат мастацкімі скарбамі, тэрытарыяльных і ежа і віно, гэтак каханы замежнікамі, але, на жаль!, грэбуюць-італьянску.

І "ў гэтыя дні, што я ведаў,, хоць і коратка, некаторыя людзі, цяпер у сябрах, што суправаджаецца маё ранняе 2015 ў вельмі напружанай і захапляльнай. Дзякуючы ім і сонечныя дні, Акрамя таго, каб прагуляцца навакольныя палі выбару дзікім фенхелем і атрымліваючы асалоду ад выглядам, Я прысвяціў сябе захапляльнаму чытанню фантастычнай калекцыі старых выданняў Нядзеля кур'ера.

У прыватнасці, я засяродзіўся на рубрык Луі Veronelli. Год 1965. Я памятаю, што не так даўно, рыхтаваць з адным, мы абмяркоўвалі нявызначанасць многіх людзей аб такіх прэпаратах часам са зніжкай. Магчыма, менавіта па гэтай прычыне, перагортванне старонак, мая ўвага была захоплена назве гэтага артыкула.

Веронелли сказаў, што яго дзядзька святара, Дон Ринальдо, яго здзекаваліся з сям'і, таму што ён сцвярджаў, што іх ніхто не ўмеў рыхтаваць абалонку яек, таксама называецца ўсмятку, як манашкі Корсо Монфорте. Я часта рыхтуюць мяне, хутка перакусіць, што запраўлены трохі "солі і добрай аліўкавым алеем. Як сказаў Веронелли - Вы ведаеце, што рыхтуецца вялікі спецыяльнасць! -

Па-першае апрануць сябе з рондалем падыходнага, дзе вы можаце ўвесці кошык (з тых, якія выкарыстоўваюцца для смажання) што не перашкаджае закрыцця кантэйнера з вечкам. Пры выбары Рондаль, памятаеце, што яйкі павінны, літаральна, ўтаплення ў вадзе. Такім чынам, вы паставіць рондаль з падсоленай вадой (для дзіўны працэс осмасу, які ўплывае на поспех) ў агні, і прынесці хуткае кіпячэнне.

Зняты ад спёкі, замачыць кошыка, у якіх нахіляць яйкі, накрыць вечкам і разлічваць тры хвіліны. Гэта важна, каб вада ў багацці, таму што яго тэмпература, ўвядзення кошык, не падае занадта, але таксама падрыхтоўка ежы адбываецца ад цяпла, пры паніжэнні тэмпературы. Луіджы Веронелли Дамяніка дэль Коррьере – Май 1965

Zagarolo

Ёсць кухары, якія адчуваюць неабходнасць жыць у блізкасці ў іх кухні. Іх місія заключаецца, а таксама для падрыхтоўкі ежы, даць правільнае выраз тэрыторыі да страў, якія апрацоўваюць.

A tal proposito mi vengono in mente le parole del mio caro amico romano Giorgio Ferrari: "Гісторыя італьянскай тэрыторыі імпульсаў на кожным кроку. Чаму некаторыя стравы зрабілі ў пэўным месцы, а не ў іншай? Таму што творчасць, ўяўленне і патрэбы людзей таго месца стварылі кухню".

Гэта так, што Раберта Franzin, кухар Трэвіза пераехаў у Рым на працягу некалькіх гадоў, Я апісаў сваю працу. Я пазнаёміўся з ім нядаўна на workshop organizzato dal Група Рэстаратар з Трэвіза Я прысутнічаў.

Ён Трэвіза, Я ... ну Трэвіза, вынік быў шмат балбатні і ўсмешак. Раберта ёсць мара, Торнар дадому, вярнуцца да сваёй Трэвіза. Мара, што мы падзяляем… Але цяпер гэта яго час, а потым я скажу яму.

Ён пачаў працаваць у сельскай гасцініцы, дзе кухня была бедная герой.

"Сінція, Я памятаю той перыяд з глыбокім хваляваннем, таму што сёння больш чым калі-небудзь я перакананы, што тое, што яны навучылі мяне, то, важней, чым тое, што я думаў, што я даведаўся пазней ".

Яго бацька працаваў зямлю ад імя трэціх асоб, Раберта часам за ім у вінаградніку. Зямля вучыць ...

"З ім я навучыўся адчуваць пах водару зямлі, але не толькі, Я даведаўся, што расліны павінны любіць, ня дамінаваць ... нічога не можа быць прымушаны ".

Яго маці нядоўга сустракаліся Сіцылію і цяпло, і пахі з унікальная.

"Яна дала мне каханне падрыхтоўкі і павага тых прадуктаў, якія ўмела культывуюцца у сваім садзе. Я адабраў так густ простых рэчаў… Я інтэрпрэтую гэта ў памяці ".

Яго кар'ера ў якасці шэф-кухары пачалася ў 1985 у рэстаране Эстрози, Oderzo, ў правінцыі Трэвіза.

"Гады ідуць, а дзесяць гадоў праз я разумею, што для таго, каб прытрымлівацца сваёй страсці і пазбавіцца ад бюракратыі і ўліку. Таму выбар для працы ў якасці шэф-кухары занятага, occupandomi esclusivamente del menu e della gestione della cucina… raggiunta la mia maturità potevo finalmente dedicarmi alla mia passione: mi offrono di prendere la guida del Ristorante La Corte della famiglia Zanon presso il Relais & Chateau Villa Abbazia di Follina, nobile palazzo del XVII secolo.”

Il 14 Жнівень 2009 Enzo Vizzari, direttore dell’Espresso, organizza a Treviso un convegno sulla cucina facendo intervenire due grandi docenti del panorama europeo: Santi Santimaria, cuoco spagnolo del Ristorante Can Fabes, e lo chef Jean-François Piège, cuoco francese di Les Ambassadeurs Hôtel de Crillon di Parigi. In quell’occasione Roberto osserva cercando di capire i due poli di congiunzione di due grandi della cucina a cui ha l’onore di assistere.

“Pièges grande tecnica, Santimaria territorio puro. Sono curioso, ho imparato a osservare, non mi limito a guardare: sono due cose diverse. Ritengo sia importante la ricerca, ma non mi piacciono le cose estreme. Alle volte mi concedo qualche volo, pur restando sempre legato al mio territorio. Cerco di rivalutare la materia prima, perché la considero il punto di partenza per una buona cucina”.

Ed è proprio con Santi Santimaria, што, dopo una lunga chiacchierata e un pezzo di pane intinto con un pomodoro e condito con olio extravergine d’oliva, si apre la via. I piatti di Roberto iniziano ad alleggerirsi.

“Decisi allora di concentrarmi sulla ricerca delle mie radici, trovare l’espressione per far sentire chi ero e da dove venivo. Oggi la mia cucina è cosi…. Territorio”.

Il percorso di Roberto è continuato a Roma, ўсё 'Osteria Le Coq. Il destino alle volte ci porta via dalla nostra terra, dai ricordi, dai suoi profumi. Il richiamo delle radici però è troppo forte…

“Quando torno a Treviso l’emozione è sempre la stessa. Credo che in ognuno di noi risieda questo legame del vissuto, del richiamo delle radici, quasi un cordone ombelicale… Il ricordo del pranzo della domenica, dell’profumo del bollito, del rafano che mio padre grattava e conservava sotto l’aceto, del pane della festa, dell’odore della legna che brucia nel camino… Nella mia cucina e nei piatti che abitualmente preparo, vengono evocati quei momenti”.

Oggi Roberto, presso il ristorante Le Coq, elabora un menu dal nome Briciole legate al suo essere. Una sequenza di portate che racconta, affacciandosi dalla cucina ai tavoli, per far partecipare gli avventori come se fossero seduti nella cucina di casa sua.

“Non mancano le contaminazioni, come la Carbonara D’Oca coi Bigoli, le Oche che i Romani portarono a Mondragon, piccola collina del trevigiano. Li le allevavano per alimentare il popolo ebraico della Giudecca, sono cosi che nascono i miei piatti. Non dobbiamo dimenticare la storia… se facciamo un passo indietro, torniamo a quello che io ritengo sia il futuro. Come per lo storione in porchetta, per ricordare ai romani che un tempo anche il Tevere era popolato da questo pesce preistorico. Questo genere non si è mai evoluto alle esigenza del territorio, ma ha preferito allontanarsi. Oggi nel Sile e nel Piave esistono ancora degli esemplari che sono protetti. Il gioco e li, risiede in quel sasso rovente raccolto nel Piave che regge un trancio di quel pesce che un tempo popolava quasi tutto l’adriatico e i suoi fiumi, la brace sotto a formarne una affumicatura lieve, accompagnato da un gelato in carpione di acqua di radicchio e cipolla di Bassano con sentori di fumo. Il carpione era usanza della cucina di un tempo come il savor, per conservare più a lungo i cibi cotti… ma qui messo per conservarne la storia”.

Non dimenticare da dove vieni, altrimenti non potrai raccontare chi sei, queste le parole che mi ha confidato Santi Santimaria… Раберта Franzin

У час далёкага мінулага, Я запраграмаваў мае падарожжа арганізацыі ўсіх рознічных. Predisponevo этапы, візіт, прыпынку, плануе ўсё да дасканаласці. Гэта не тое, што я не магу зрабіць гэта зноў, бачачы, мая натуральная арганізацыя нахілу не мог я проста абысціся без! У REALTA, рэч, якая сапраўды змянілася, з'яўляецца лёгкасць, з якой я жыву падарожжа, дапусцім, я дазволю сабе ісці ... Я прама да лёсу, sorrido, жарт, Спалучэнне веды трапятанне чакання і адкрыцця.

Я зрабіў гэта ўвядзенне, каб дапамагчы вам зразумець стан розуму, якое суправаджаў мяне падчас майго апошняга тура ў Рым. Там я чакаў сябру, Джулія Nekorkina, , З якой было прынята рашэнне, каб зноў перажыць адпачынак па маршруце "Рым Салерно Неапаль". Дае з-за, бландынка і рудая Ламбард-венецыянскім Раман у Маскве, , Што ў шэсць дзён яны падзяліліся шчаслівыя моманты і сумныя моманты, ўспаміны, думкі, пейзажы, эмоцыі і дзве шапкі ...! 😉

Добра, Я заяўляю,: “Я люблю капялюшы”, часам я купляю іх і часам я раблю іх. Я нашу іх, нягледзячы на ​​знешні выгляд здзіўленне людзі не прывыклі да больш жаноцкай стылі тых часоў, калі гэта было больш шырокае выкарыстанне. Некаторы час таму я абяцаў яго ў мяне і запакаваная Джулія…  quale migliore occasione per mantenere la parola data se non questa. Нядаўна я пазнаёміўся з ёй. Яна ўдарыла мяне некалькі прапаноў ён напісаў на папулярных сацыяльных сетках. Яго словы адчуў боль, але ў той жа час, сіла і жаданне пачаць… той самы, які я прызнаю ў сабе.

Пасля нашай сустрэчы ў Мілане, пасля размовы на працягу доўгага часу, слухаючы адзін аднаго ў тым, што кожны адчуваў, каб расказаць пра сваё жыццё, тэрмінам мы напісалі. Аднойчы, пасля таго, як выказаў сваё імкненне да Неапаль і ўзбярэжжа Амальфі, яна вырашыла, што адказаў: "Сінція, мы можам пайсці разам!"Гэта проста толькі імгненне, каб вырашыць,…

Я пакінуў на цягніку ў суботу днём адразу шляхам аб'яднання адзін з маіх! Фактычна, проста падняцца ў вагон, я зразумеў, што ён забыўся сумку са капялюшамі пасля яго стаяць на зямлі, каб зрабіць здымак! Нееет, міль сын гэта! Прымаюцца як спружыны, задаючы чалавеку custodirmi чамадан, Шкада, што цягнік будзе пакінуць іх тры хвіліны… Трэба было дзейнічаць хутка! Я так і кінуўся да аднаўлення шматкоў, абцасы, і фуксіі стужкі ў валасах залунаў. Я бег з аднаго боку ў пошуках мяшка, і дзяжурны пабег з процілеглага боку шукаюць "непамятлівым". На шчасце, усё раптам мы перасеклі, і да майго вялікага шчасця ... капялюшы адноўлены! 😉

Праз тры гадзіны я быў у Рыме. Абвешчаны Юлія, што я ішоў ад станцыі, Я быў гатовы пачаць наша прыгода. 🙂 Tra le tante cose programmate, было запланавана ўвечары майго прыбыцця, вячэру з… "Тыя, у Ideal Bar", група дарагія сябры цяпер вядома гадоў таму, праз каментары ў гасцінай віртуальнага бары майго дарагога Giorgio Ferrari.

На наступны дзень мы наведалі з Юляй Марына-дэль-Фаро Фьюмичино, выдатнае месца, падыходзіць для медытацыі, недалёка ад Рыма, але далёка ад шуму, месца для размовы з рыбакамі і атрымаць асалоду ад морам. Па шляху, mentre tornavamo, Юлія Фьюмичино апісаў мне, распавядаючы мне аб сваіх дамоў і сваёй гісторыі. Ad un tratto l’ho vista fermarsi ad osservare una vecchia abitazione dall’interessante struttura. Quella casa da tempo la incuriosiva, і спакуса да яе ў госці, калі ён праходзіў міма было так. Добра, гэта быў час, каб выправіць. Гледзячы на ​​яе, я сказаў: “Але чаму, дзе гэта магчыма, Ці не варта нам выканаць нашы пажаданні?!”  Затым, пад дажджом, Мы падняліся і… curiosato!

 Гэта быў час, каб пайсці ... Першы этап, Виетри-суль-Марэ, горад у правінцыі Салерно заявіў у dall'UNESCU 1997 Сусветнай спадчыны. Любы, хто ведае мяне, ведае, што я люблю гаварыць з людзьмі…  il modo migliore per conoscere i territori che si visitano. Гэта так, што мы сустрэліся місіс Ірэн Аваллоне, што, пасля таго, як павіншаваў для галаўных убораў, сказаў нам пра гісторыю рамёствы кераміка фабрыкі Аваллоне. Гісторыя рамёстваў, што працягваецца на працягу чатырох пакаленняў…

Виетри-суль-Марэ

Яна прыехала ў абедзенны час. Юлія ўзгадала, спынілася гадоў таму ў тыповым рэстаране Cetara з сонечнай тэрасай з выглядам на моры. Мы знайшлі. Для тых, пашчасціла выпрабаваць гэта месца не патрэбныя словы, тут служыць толькі цішыня, у той час як, атрымліваючы асалоду ад ежай ты глядзіш на гарызонце ...

Пельмені з марскіх вожыкаў тушеные акунь і малюскі – Рэстаран Falalella – Cetara

Cetara

Задаволены, мы працягнулі наш тур у напрамку Маёр. Як толькі яны атрымаюць мае вочы засяроджаныя на культывацыі тэрасамі з выглядам на моры. Маляўнічы выгляд, што прымусіла мяне думаць пра карпатлівай працы фермераў ў галіне.

Маёр

Паездка калі б вы жылі ў поўным аб'ёме, патрабуе веды яе народа, яго тэрыторыі і яго тыповыя. A Мінор per l’appunto, як мы кажам у ахвяру, калі, міма знакамітага кандытарскую ў галіне ‘Сал Дэ Ризо', мы не маглі не спыніцца на смак… 😉

Гэта быў час Амальфі, старажытны прыморскі горад, які, з яго погляды і яго погляды адцягвае ад любых дрэнных думак. Тут мы ішлі па доўгіх вуліцах, поўным галасоў, колеру, і тыповасць.

Амальфі

Далейшы наш шлях у кірунку Позитано, горад з добра вядомым імем, у якім я ніколі не быў. Перад тым, як прыехаць, па дарозе, мы спыніліся ў пункце, якая дазволіла яго погляд на агні Позитано на якія ўпалі ноч.

Выгляд жыць у цішыні ... "магія, паэзія, марыць’ былі адзіныя словы, што я думаў,.

Позитано

Джунта ноч мае вочы былі звернутыя да мора Сарэнта… Гамер у Адысею апісаў яго як зямля сірэн, што, con il loro canto tentarono invano di convincere Ulisse a sbarcare.

Які, ў 1544 нарадзіўся паэт Торквато ТАСС, аўтар Gerusalemme Liberata. Ён прысвечаны галоўнай плошчы горада.

Сарэнта

Наша свята разам працягвае Поццуоли, горад прыморскі заснаваная групай ссыльных грэцкі востраў Самос. На працягу доўгага часу я зладзіў выхад ноч з рыбацкай лодцы. Я хацеў прытрымлівацца рыбакоў, толькі на гэты раз, каб лепш зразумець працу. Шкада, што паўночны вецер на працягу двух начэй запар зрабіў мае планы ісці ў дым. Гэта судна, на якім мы павінны былі падняцца.

Поццуоли

Каб суцешыць, разам з Джуліяй і Антоніо Chiocca, рыбак, і наш гід ў Поццуоли, мы гулялі па горадзе наведванне Храм Сераписа, старажытнарымскі рынак таксама называюць рынак Путэол, арыгінальнае назва Поццуоли. Лічыцца, храм, таму што ў час раскопак, ў 1750, было ўстаноўлена, статуя Егіпецкі бог Серапис.

Храм Сераписа

Пасля Поццуоли мы працягвалі да цэнтра Неапаль. Па шляху, выдатны выгляд Везувій, спакою вулкан, які апошні раз вывяргаўся сакавіка 1944, ci ha piacevolmente accompagnato.

Мы, нарэшце, знайшлі і сустрэў сяброў, як гаворыцца, на гэтым не заканчваецца…

Везувій